Pagina's

donderdag 25 februari 2010

27 en 28 maart open ateliers Amsterdam Oost



In het weekend van 27 en 28 maart was mijn atelier aan de Blasiusstraat 20 in Amsterdam te bezoeken in het kader van Open ateliers Oost.
Er was oud en nieuw werk maar ook werk in uitvoering te zien. Bovendien te gast Paula Huizenga met een serie varen in rubber die samen gepresenteerd werden met mijn zwarte smokefired vazen. Althans, dat was de bedoeling. gedurende de tweedagen openatelier hebben we samen actief gezocht naar allerlei mooie matches van haar en mijn werk, en dat dat er vele waren blijkt uit bijgaande foto's. Bovendien leidde het installeren van mijn werk voor het openatelier er toe alles weer eens uit de kast te halen waarbij ook weer nieuwe combinatie in mijn eigen werk onstonden. Een gehangene uit 2000 bleek een verrassende combinatie te vormen met een van de gehangen jurken uit de pietaserie. Die moest daarom nog wel even van kleur veranderen. Gecombineerd met een van de laatstestukken uit de serie jurken uit 2009.
De foto hierboven: een atelierinstallatie van jurken 2008/2009 met tekeningen en ander werk uit eerdere periodes








rose jurk en rakuvaas met zwart rubberenvaas van Paula Huizenga







CeramiCVision.nl

Vanaf zondag 28 februari 2010 is mijn werk te zien bij Galerie Lamber in Valkenswaard.
De galerie is gevestigd in het voormalig raadhuis van Valkenswaard op de Markt.



Sinds 2001 maak ik deel uit van een groep keramisten die elkaar regelmatig ontmoeten in elkaars atelier om ervaringen en kennis uit te wisselen. De groep bestaat momenteel uit Esther Stasse, Anita Manshanden, Gertjan van der Stelt, Thomas Konig, Beatrijs van Rheeden en Wim Borst. Mensen die allemaal met klei werken maar op uiteenlopende wijze. Deze tentoonstelling is niet de eerste die we samen hadden. Vooraf gingen presentaties op uitnodiging van o.a. Kunsthuis Ingridt Desmet in Vichte, Meindert Osinga van Galerie Maas bij de Zwolslche Algemene in Nieuwegein, De Hazelaar in Soest en galerie Legio Kunst in Tilburg.

Onderstaande foto's zijn gemaakt door Wim Borst tijdens het inrichten en de opening van onze gemeenschappelijke expositie in Vichte in Belgie in de Oude Kerk aldaar
Op dat moment maakten ook Frans Ottink, Zamira Jonker en Bob van Schie nog deelt uit van onze groep


De Oude Kerk, Vichte, Belgie

inrichten

installaties van Beatrijs van Rheeden en Frans Ottink

werk van Anita Manshanden

werk van Zamira Jonker en Anita Manshanden


werk van Esther Stasse

werk van Frans Ottink


installatie van Gertjan van der Stelt


Wim Borst


werk van Bob van Schie

Esther en Wilma




installaties 'songs of the wanderers' en 'gehangen' van Wilma Bosland

De groep bestaat op dit moment nog wel als 'ontmoetingsplaats', maar we zijn minder regelmatig actief op het gebied van samen exposeren. Toch werden we in maart 2010 gevraagd door Galerie Lamber in Valkenswaard om daar kort te exposeren.

Enige jaren geleden hadden we het voornemen om een boek te publiceren. We vroegen Peter van Kester de tekst te verzorgen. Het boek is er om financiele redenen nooit gekomen. Hieronder de tekst die Peter schreef over de groep en mijn werk.

Groepsportret:

CeramiCVision.nl is een opmerkelijke mix van vriendschap, marketing, kunstkritiek, studieclub en sociëteit. Oorspronkelijk een initiatief van Gertjan van der Stelt en Beatrijs van Rheeden die elkaar kenden van hun opleiding aan de Minerva Academie. Zij wilden vaker collega’s ontmoeten om te spreken over het werk en technische, artistieke en commerciële afzetmogelijkheden. Factoren die in de eenzaamheid van het atelier plotseling buitengewone proporties kunnen aannemen en kunnen leiden tot stagnatie. Zij belden hun netwerk en op 6 maart 2000 vond de eerste bijeenkomst plaats. Aanwezig waren Wouter Dam, Zamira Jonker, Anita Manshanden, Esther Stasse en de beide initiatiefnemers. Het klikte en direct kwamen er concrete plannen op tafel zoals het leggen van contacten met galeries, het voeren van een persoffensief richting woonbladen, het organiseren van groepsexposities in binnen- en buitenland, maar ook het opzetten van een gemeenschappelijke website, wat toen nog niet gebruikelijk was. Bijzonder is dat de deelnemers elkaar niet als concurrenten zien, maar ieder zijn of haar succes gunnen. Ze schrijven zelfs over elkaar in de vaktijdschriften.

Binnen een jaar sloten Wilma Bosland, Frans Ottink en Henk Wolvers zich aan, in 2002 ook Wim Borst. CeramiCVision.nl komt iedere twee maanden bijeen. In het atelier van één van de deelnemers die zorgt voor eten en van het nieuwste werk dan wordt besproken. Hoewel de samenwerking vrijblijvend is, ervaart iedereen het structurele karakter als bijzonder positief. De bijeenkomsten zijn voedend, stimulerend en verdiepend. De deelnemers brengen iets in en ontvangen tegelijk. Ze verleggen elkaar’s grenzen en delen elkaar’s onzekerheden. Ook wisselen ze veel technische kennis uit,daarover doet niemand geheimzinnig. Door de achtergrondinformatie groeit ook de waardering voor het werk van de anderen.

De groep kreeg pas onlangs zijn definitieve naam. CeramiCVision.nl verwijst zowel naar de verzameling visies van de deelnemende keramisten als hun aparte curricula. De eerste groepsexpositie vond plaats in het CBK De Hof 88 in Almelo, waaraan Beatrijs van Rheeden, Wouter Dam, Frans Ottink, Zamira Jonker, Esther Stasse, Gertjan van der Stelt en Anita Manshanden meededen. Een fraaie expositie die werkte als visitekaartje, hoewel de verkoop tegenviel. Daarna volgden tentoonstellingen bij de Zwolsche Algemeene in Nieuwegein, het SBK in Haarlem, in Vichte, (Belgie) en Lehon (Frankrijk). Conservator Ank Trumpie van het Keramiekmuseum het Princessehof te Leeuwarden nodigde de groep uit om mee te denken over het nieuwe beleid toen het museum ging verbouwen. Bovengenoemde instellingen hebben werk van een aantal leden van CeramiCVision.nl in hun collectie.

Het komt voor dat niet alle leden deelnemen aan een expositie. Dit leidt nooit tot problemen want collegialiteit en sportiviteit domineren. Het grote voordeel van groepstentoonstellingen is dat de verschillende netwerken elkaar overlappen, wat voor iedereen kan leiden tot nieuwe contacten (qua pers als verkoop). De jongere deelnemers profiteerden aanvankelijk van de bestaande contacten van de ouderen. Bovendien krijgt het werk vaak een meerwaarde door de gezamenlijke presentatie. Ook zoekt de groep subsidies, bijvoorbeeld bij de Kamer van Koophandel die het ondernemen in het buitenland stimuleert met starterssubsidies. Van dit geld kon bijvoorbeeld een website worden gebouwd.

Naarmate de groep hechter en vertrouwder werd, ging de voorkeur steeds duidelijker uit naar inhoudelijke uitwisseling over elkaars werk. De bijeenkomsten zijn nu structureel, twee-maandelijks, maar tussendoor bellen de leden elkaar regelmatig, wat de reflectie verdiept. Het kritisch bespreken van elkaar’s werk heeft iets bedreigends en kon alleen plaatsvinden bij een solide basis van vertrouwen. Geleidelijk groeide ook de internationalisering. Op voorstel van Wim Borst zonden enkele leden werk in voor de Biënnale van Vallauris, wat leidde tot drie nomineringen en een prijs! (Wilma Bosland, Gertjan van der Stelt en Wim Borst)

Er kwamen nieuwe leden bij CeramiCVision.nl, maar andere vertrokken om diverse redenen. Inmiddels begint de gemeenschappelijke kwaliteit van de groep op te vallen, zowel bij collega’s als bij galeries en willen keramisten graag bij CeramiCVision.nl horen. De leden vinden een uitbreiding wenselijk. Het gaat de leden niet zozeer om de stijl van iemands werk, maar om de kwaliteit ervan en last but not least om openheid en bereidheid om info en netwerken te delen .

Peter van Kester over Wilma Bosland:

Als enige binnen CeramiCVision.nl maakt Wilma Bosland (1956) beeldende kunst in de klassieke betekenis van het woord. Haar beelden hebben neutrale titels, maar bevatten een impliciete persoonlijke lading. Ze zijn noch figuratief, noch abstract en liggen op de grond, leunen tegen de wand of hangen aan koorden. Haar werk ontstaat op de draaischijf, hoewel je dat aan het eindproduct niet direct afleest. Bosland draait (vaas)vormen die ze openscheurt, platdrukt, dichtmaakt of doorboort. Soms drukt zij ook haar eigen lichaam af. Vooraf maakt zij geen schetsen. Ze laat zich leiden door de lichamelijkheid van de klei, net zolang zoekend tot de vorm iets bij haar oproept, tot ‘het gaat stromen’. Het denken stopt en plotseling ontstaan er, als in een roes, vormen die zij in enkele spontane handelingen voltooit. Het is een fysiek proces dat ze ondergaat. Niet zelden vernietigt zij werk omdat ze achteraf toch niet tevreden is.

Geweld in allerlei gradaties lijkt een terugkerend thema. Omstreeks 1994 werkte Bosland aan de ‘Bodies’, coconachtige vormen die zij buiten exposeerde, liggend in het gras of drijvend in het water. Zij hadden geen duidelijke betekenis tot zij op televisie beelden zag van drijvende lijken in een rivier in Rwanda. Menselijke hompen vlees, ingepakt in lappen, als cocons. Toen pas kwamen dingen samen. Voor haar gaan de ‘Bodies’ over de wreedheden van genocide, maar tegelijk over de mysterieuze schoonheid ervan: de cocons verbeelden niet alleen de ongeïdentificeerde lijken, maar bevatten tegelijk de kiemen van nieuw leven.

Gedurende langere perioden onderzoekt Bosland een bepaald thema. Dit kan tot een rijke productie leiden zoals de huidkleurige en zwarte vormen van rond de millenniumwisseling. De kwetsbare objecten hebben geen titel – behalve het beeld ‘Deliver’ - en blijken lichamen. Ze roepen associaties op met geamputeerde menselijke organen, bloederige uiers of geplukt pluimvee, alsof zij refereren aan het geweld van de bio-industrie of een bevalling. Soms eindigt een periode in stagnatie. De Vichte serie uit 2004 bestond uit interessante basisvormen, geïnspireerd op takken, maar de installaties bleven levenloos.

De ‘Gehangenen’ uit 2000 tonen de invloed van de schilderijen die Rembrandt en Soutine maakten van geslachte ossen. Foto’s van deze werken zwerven in Bosland’s atelier. De prachtige ‘Japanese Dress’ uit haar recente serie ‘Jurken’ ontstond toen zij op een halve cirkel klei een tweede plak stapelde. De natte klei zakte licht in zodat zich vanzelf plooien vormden, als in een huid. Het resultaat beviel, maar was haar ook te esthetisch. Toen ze in een Japanse film een bloederige jurk zag, schoven de beelden ineen en bedroop zij de sculptuur met rode spatten glazuur die het beeld tot leven brachten. Een rood zijden lint steekt als een bloederig orgaan uit het beeld. Toch gaat het ook hier niet enkel om geweld want deze sculptuur roept diverse associaties op, ondermeer met de sierlijke danseressen van Degas.

In deze serie verbeeldt Bosland de jurk als een tweede huid. De sculpturen zijn noch ruimtelijk, noch helemaal plat. Ieder stuk is een individu, het lichaam lijkt er nog onder te zitten. De Jurken ademen een bijna textiele kwaliteit, alsof de jarenlange ervaring en fascinatie voor stoffen - als kind en puber werkte Bosland altijd in textiel - alsnog aan de oppervlakte treedt. Het leverde haar in 2006 een nominatie op voor de internationale keramiekbiënnale van Vallauris.